Linie Rytmiczne w przestrzeni dźwięku.
Wędrówka geometryczną drogą pioniera polskiej sztuki abstrakcyjnej.
Wacław Szpakowski (1883–1973) / Gerard Lebik
Koncepcja: Łukasz Kujawski
Animacja: Łukasz Grynda
Pierwsze, zaskakujące układy linii łamanych pod kątem prostym, znajdujemy w notatnikach Wacława Szpakowskiego (1883–1973) – ówczesnego studenta wydziału architektury Politechniki Ryskiej – w roku 1900. Te nieduże szkice stały się podstawą dla wielkiego cyklu Linii Rytmicznych, tworzonego do roku 1955, który był pośmiertnie pokazywany m.in. w Muzeum Sztuki w Łodzi i w Museum of Modern Art w Nowym Jorku. Fascynujące wizualnie, zbudowane z matematyczną precyzją, fraktalne kompozycje rysowane tej samej grubości linią przenoszą widza w podróż do nieskończoności – bowiem ich nadrzędną ideą jest właśnie możliwość bezkresnej kontynuacji. Powtarzalne rytmicznie sekwencje są syntetycznym opisem świata, stając się swoistym perpetuum- mobile, dynamicznym z racji upływającego czasu, który jest niezbędny do pełnej percepcji dzieł Szpakowskiego. W Sanatorium Dźwięku przedstawione zostają trzy “pomysły linijne”, jak nazywał je sam Autor: z Serii S / 1938-1950 r.; A 1 / 1930 r.; oraz F 3 / 1925 r., których animowana współcześnie przez Łukasza Gryndę linia pojawia się zanurzona w przestrzeni muzycznej Gerarda Lebika.
Koncepcja instalacji: Łukasz Kujawski.
