Cornelius Cardew
Awangardysta wobec awangardy - jedna z najważniejszych postaci XX-wiecznej sztuki dźwięki, w interpretacji powołanego Sanatorium of Sound Ensemble.
Pionier w świecie muzyki eksperymentalnej, który odcisnął niezatarte piętno na ruchu awangardowym połowy XX wieku. Urodzony w 1936 roku, otrzymując formalne wykształcenie w Royal Academy of Music w Londynie i studiując pod kierunkiem Karlheinza Stockhausena, gdzie po raz pierwszy zajął się serializmem i eksperymentami elektronicznymi. W latach 60. radykalnie zmienił swoje podejście. Odrzucając awangardowy elitaryzm, zwrócił się w stronę bardziej zaangażowanej społecznie postawy. Jedno z jego najważniejszych dzieł, Treatise, jest świadectwem tej ewolucji. Partytura graficzna pozbawiona konwencjonalnej notacji, rzuca interpretatującym wyzwanie do poruszania się po jej wizualnych zawiłościach, kładąc nacisk na współpracę i improwizację. Oprócz swoich przełomowych kompozycji, był współzałożycielem Scratch Orchestra, eksperymentalnego ansamblu muzyki współczesnej, mającego na celu demokratyzację tworzenia muzyki. Kolektyw ten obejmował różnorodne działania, odzwierciedlając wiarę kompozytora we wspólnotową naturę ekspresji artystycznej. Jego zaangażowanie w politycznie naładowane kompozycje, w szczególności The Great Learning, podkreśla jego przekonanie o transformacyjnej sile muzyki jako narzędzia zmian społecznych. Podczas tegorocznej edycji Festiwalu zagłębimy się w wpływ kompozycji Treatise na krajobraz muzyki eksperymentalnej.
Treatise, stworzony między 1963 a 1967 rokiem, stanowi graficzną partyturę muzyczną składającą się z 193 stron linii, symboli oraz różnorodnych kształtów geometrycznych. To monumentalne dzieło Corneliusa Cardewa, stanowiące introspektywną podróż w głąb natury czasu i rytmu, zainspirowane koncepcją Tractatus logico-philosophicus Wittgensteina.
Podobnie jak filozof eksplorował granice języka i jego relacje z rzeczywistością, Treatise staje się rodzajem "traktatu dźwięku", prowokując refleksję nad naszym postrzeganiem czasu i rytmu. W Treatise, czas przestaje być jedynie liniową sekwencją zdarzeń, stając się gęstą siecią relacji i doświadczeń, podobnie jak w filozofii Wittgensteina, gdzie znaczenia formują się w kontekście. Ta nielinearna percepcja czasu odnajduje swoje odbicie w abstrakcyjnych symbolach i kształtach, które przypominają o relacyjnym charakterze rzeczywistości.
Treatise, prowokuje do interpretacji i eksploracji dźwięku, podobnie jak Wittgenstein prowokował do refleksji nad językiem. Podobnie jak język, który odzwierciedla nasze postrzeganie świata, rytm w Treatise manifestuje się jako fundamentalny element ludzkiej egzystencji, stanowiąc punkt wyjścia do introspekcji nad istnieniem i sensem życia.