Wacław Szpakowski (1883–1973) – polski artysta, architekt, fotograf i muzyk. Prekursor sztuki geometrycznej, minimal-artu i op-artu. Pionier polskiej awangardy geometrycznej. Szpakowski wierzył w możliwość stworzenia spójnego, wizualnego systemu opisania rzeczywistości. Był zafascynowany rytmicznie powtarzalną strukturą przyrody, jej cyklicznością, a abstrakcyjny sposób myślenia skłaniał go do poszukiwania schematów linearnych w różnorodnych zjawiskach występujących w naturze, architekturze, sztuce, nauce. To stało się podstawą tworzonych przez niego systemów zapisów graficznych nieskończoności linii i tworzenia później układów linii rytmicznych. Określił własny język form i znaków, którymi w swoich rysunkach starał się odzwierciedlić cząstkową strukturę świata. Holenderski pisarz W.F. Hermans odkrył w jego dziele „pierwotną pasję badaczy nieskończoności, eksploratorów budowy świata”.
W dziedzinie sztuk wizualnych Szpakowski zaproponował nową linię rozwoju sztuki, wyprowadzając ją z „punktu pierwotnego” w kulturze starożytnej Grecji wprost do współczesności – z pominięciem całej tradycji rozwoju sztuki iluzjonistycznej opartej na reprezentacji i perspektywie centralnej, z obrazem w ramach jako najbardziej typowym dla niej dziełem. Jogo rysunki ignorują całą wielką problematykę obrazu, tak ważną nie tylko dla malarstwa, ale dla tzw. nowych mediów, czyli przede wszystkim fotografii i filmu.
Linie rytmiczne to dzieło synkretyczne, bowiem sięgające do wspólnych sztuki i nauki, sztuk wizualnych i muzyki, a nawet, w sposób już symboliczny, do wspólnych z plastyką źródeł pisma i tym samym literatury. Linie rytmiczne mogą być – i tak to opisuje Matila Ghyka w odniesieniu do współczesnej matematyki i starożytnej wiedzy – jednocześnie dziełem plastycznym, muzycznym i naukowym.
